‘We moeten terug naar de indigenous spiritualiteit om vooruitgang te boeken’

Wil je iets schrijven over jouw indrukken op de Assemblee van de Wereldraad van Kerken, vraagt Iris. Tja, als Iris dat vraagt, dan stem je natuurlijk toe.

Daar zit je dan, in de avond na een lange dag achter de computer. Het hoofd is vol. Het was weer een lange dag van toespraken, Ecumenical Conversations, gesprekken in de schaduw van de bomen; het was warm vandaag, in de rij voor de koffie, de lunch, voor het avondeten en voor de koffie. En tenslotte nog het voorzitten (moderaten heet dat hier) van een vergadering van de ‘Historical Peace Churches and the Moravian Church’, samen met een zuster van de Quakers. Waarover zal ik het hebben? In de ochtend plenary ging het over de Pacific. En natuurlijk kwam hier de klimaatcrisis en de onderdrukking van de inheemse volken, ofwel Indigenous Peoples, aan de orde. Het is goed dat aan de inheemsen veel aandacht wordt gegeven. Van de indigenous spiritualiteit kunnen we veel leren, zeker over de manier waarop we met de aarde omgaan. Opvallend vond ik de uitspraak: ‘We moeten terug naar de indigenous spiritualiteit om vooruitgang te boeken’. Hier zit veel waarheid in. Misschien moeten we niet teveel inzetten op technologische vernieuwingen en is het beter om onze manier van denken over, en daarmee onze manier van omgaan met, de aarde te veranderen. En op dat vlak kunnen we juist van inheemse volken, waar ze ook vandaan komen, veel leren.

niet teveel inzetten op technologische vooruitgang

Een beetje daas van alle mensen en het voortdurende geluid, ben ik in het begin van de middag naar ‘Menno’s Table’ gegaan. Een zogenoemd pop-up café in het huis van de doopsgezinde predikant van de Thomashof Joel Driedger, die op loopafstand van het terrein van de Assemblee woont. Dertien minuten lopen zegt mijn Google Maps. Ik kom tegelijk aan met Zoughbi Zoughbi van de International Fellowship of Reconciliation in Bethlehem. Een hartelijk welkom en dan – echt Duits – Kaffee und Kuchen: heerlijke zelf gebakken cakes en een lekkere kop koffie. Even rust, een gezellig gesprek in kleine kring en niet de hele tijd het geroezemoes van anderen. Zoughbi vertelt over de uitdagingen en onzekerheden van het wonen op de West Bank, we praten over Mennonite World Conference en over de Assemblee en we horen over de doopsgezinde gemeente in Karlsruhe. Elke dag tijdens de Assemblee is die van één tot zes open, en telkens komen er een paar mensen; eigen gemeenteleden en ook niet-doopsgezinden. En zo zijn er veel activiteiten en mogelijkheden, los van het officiële programma, die de deelnemers de mogelijkheid geven er even tussenuit te gaan.

een doopsgezind pop-up café

Weer een beetje opgeladen ga ik terug naar het terrein; 13 minuten lopen – Google Maps heeft gelijk. Bij de ingang opnieuw de tas open voor de veiligheidscontrole, de zakken leeg, de scanner langs het lichaam en ik duik opnieuw het geroezemoes in, op weg naar weer een Ecumenical Conversation.

Tekst: Henk Stenvers
Beeld: Menno’s Table