Gemeenteberaad: Zoeken naar het verhaal
‘Wat je vertelt heeft invloed op alles. Want je vertelt ook zoveel niet.’ Professor Mirjam van Veen heeft het in haar haar workshop over erfgoed steeds over keuzes. ‘Als je iets over de doopsgezinde geschiedenis in een gebouw zou willen samenvatten, zou je dan naar de schuilkerk van Pingjum gaan, of naar de Singelkerk in Amsterdam? Of als je kiest voor het verhaal van geweldloosheid, zou je dan kiezen voor dienstweigeraar Cor Inja of voor patriot Adriaan van der Kemp?’
Afgelopen zaterdag, 10 juni, vond in Mennorode het gemeenteberaad plaats. Een dag van inspiratie en ontmoeting. Een dag om de deelnemers iets aan te rijken waarmee ze in hun gemeente verder kunnen. Hoofdspreker was socioloog en fotograaf Ebru Aydin, een in Nederland geboren moslima van Turkse achtergrond. Haar missie is het vertellen van verhalen van inclusie aan de hand van foto’s. Ze vertelt over haar fotoserie ‘Hijabverhalen’, waarvoor ze Nederlandse vrouwen met hoofdoek fotografeerde en hen laat vertellen over hun overwegingen. Er is onder andere een foto van Tweede Kamerlid Khautar Bouchallikht, de eerste parlementariër met een hoofddoek, die veel stof deed opwaaien. Aydin vertelt ook over de fotoserie ‘Gewoon zijn’, waarin het gaat over ‘belonging’. Wat maakt dat je je ergens thuis voelt, erbij hoort, deel uitmaakt van een groep?
Die vraag werd ook aan de aanwezigen gesteld. Een vraag die vele antwoorden kent. Voel je je thuis als doopsgezinde in brede zin? Of voel je je thuis in je gemeente en gaat het om de mensen daar? Voel je je thuis op plekken waar iedereen ongeveer hetzelfde is, of juist op een plek waar veel diversiteit is?
In de workshops ging het alle kanten op. Een creatieve fotografieworkshop van Wieteke van der Molen en een workshop over ubuntu, waarin vragen over gemeente-zijn soms tot emotionele gesprekken leidde. Ook de workshop van Rineke Verheus over het slavernijverleden van doopsgezinden werd druk bezocht. Een pijnlijk conclusie is dat ook doopsgezinden wat dit betreft een lastige geschiedenis hebben. Erover praten kan bijdragen aan een begin van verwerking.
Aan het eind van de dag blijven twee belangrijke thema’s resoneren. Het eerste is het gevoel van belonging, dat duidelijk geldt voor de vele aanwezige doopsgezinden die het zo fijn vinden elkaar weer eens te zien. Maar ook belonging voor wat betreft ieders persoonlijke deel in het grote geheel. We maken immers allemaal deel uit van een gemeenschap van (wereld)burgers, op zoek naar een plek in die wereld. Dus belonging, dat we bij al die doopsgezinden horen, die zo verschillend zijn en toch iets van gemeenschappelijkheid hebben. Gelukkig wel. Noem het gemeenschap, noem het de heilige geest. Noem het God.
Het tweede dat blijft hangen is datgene waarmee ik begon. Als je iets vertelt, vertel je zoveel ook niet. Dat hoort bij onze zoektocht naar identiteit en gedeelde waarden. Of we nu werken aan inclusie of aan het klimaat, of we het hebben over hoe lekker de koffie is, of hoe mooi Mennorode geworden is en dat we hier al kwamen toen we nog heel klein waren – met elkaar zoeken we naar een verhaal. Wat je vertelt zegt iets over wie je bent en waar je belonging voelt. In de ontmoeting tussen mensen met ieder hun eigen verhaal – daar zijn we een gemeenschap. En dat hebben we gemeen!
Tekst: Kalle Brüsewitz
Beeld: Ramon Philippo
