Dat ik ze zal mogen terugzien
Zodra we elkaar tegenkomen stapt hij op mij af met uitgestrekte armen en omhelst me met een stevige ‘Mennonite hug’. ‘Thank you so much for your support‘, zegt hij drie keer. Ik voel me opgelaten, want wat doe ik nou eigenlijk? We sturen wat geld en bij Signal-berichten over hun belevenissen reageer ik net als anderen met ‘You are in our prayers’, of ‘God be with you’, of alleen maar met een plaatje van gevouwen handen. Ik besef nu pas hoe belangrijk dat simpele contact voor hen is.
We zijn met een team van Dnipro Hope Mission (DHM) naar een stadje in het westen van Oekraïne gereisd om een groep van pastors van de Baptisten en de Mennonite Brethren te ontmoeten. Het doel is om deze pastors, die allemaal gesteund worden in hun werk door DHM, een paar dagen uit hun situatie te halen en ze samen met hun partners wat rust te bieden op een relatief veilige plek. Een moment om even op te ademen, te delen over hun werk, samen te vieren en te bidden.
Ik heb een zware tas bij me met meer dan 400 kaarten met goede wensen van broeders en zusters uit Nederland. Ontroerd worden de stapels aangenomen, ook deze blijk van solidariteit en zorg wordt enorm gewaardeerd. Juist nu geeft deze blijk van dat er aan ze gedacht wordt, dat ze niet alleen zijn, hoop en moed.
Dat ze niet alleen zijn
Op zaterdag is het twee jaar geleden dat de Russen de grote invasie begonnen. In de ogen zie je het verdriet om zoveel slachtoffers, familie, vrienden en onbekenden. Je ziet het trauma van hoe hun leven van de ene op de andere dag veranderd is in een strijd om het bestaan. Je ziet de vermoeidheid door de zorg voor een onophoudelijke stroom vluchtelingen die gevoed moeten worden, die een plekje moeten hebben om uit te rusten. Je ziet de verbijstering over de beelden die ze gezien hebben van de wreedheid en de ontmenselijking van oorlog. De ogen spreken boekdelen…..
In stilte herdenken we, en later gedenken we bij een monument net buiten het stadje. ’s Avonds bidden we samen. En we wassen hun voeten. We kunnen niet in hun schoenen staan, het minste wat we kunnen doen is hun voeten wassen. Het is een emotioneel moment van intimiteit en verbondenheid. Knielend met natte handen en ziend hoe het onze vrienden raakt, realiseer ik mij hoe ongelooflijk waardevol deze symbolische handeling is.
Op zondag vieren we de dienst in een lokale baptistenkerk. Daarna gaan we terug; met de trein naar Slowakije en de volgende dag naar Praag. De pastors gaan weer terug naar waar ze werken en leven. Stil bid ik dat ik ze zal mogen terugzien…
Tekst en beeld: Henk Stenvers
