Kerst, niks hoogdravends
In het afgelopen jaar leerde ik Lida Sherafatmand kennen, een Iraans-Maltese kunstenares die schilderijen met bloemen maakt als tegenwicht tegen geweld en geweren. Op 14-jarige leeftijd moest zij met haar familie haar land ontvluchten. Onvermoeibaar vraagt zij met haar schilderijen, in lezingen en op sociale media aandacht voor de positie van Iraanse vrouwen.
Vanuit Oekraïne komen sinds eind februari berichten van Oleksii Yudit, die ik in 2018 leerde kennen tijdens de daar gehouden European Mennonite Leaders Conference. Net zo onvermoeibaar als Lida roept hij voortdurend al zijn vrienden, bekenden, zusters en broeders op te bidden voor vrede, zamelt hij goederen in en rijdt hij met zijn busje heen en weer door bezette gebieden om ouderen en achtergeblevenen te steunen.
Mensen zoals zij behoren voor mij tot de helden van 2022, mensen die toch geen prijs of grote bekendheid hebben gekregen.
onvermoeibaar voor vrede
In het dorp waar ik opgroeide, nodigde de familie die in het grootste huis woonde, alle kinderen uit het dorp vlak voor Kerstmis uit in hun huis. Kinderen die je wel of niet kende, groot of klein, Frans- of Nederlandstalig (ik woonde in België) – iedereen zat door elkaar op houten banken aan lange tafels. De familie trakteerde ons op chocolademelk en een presentje. Vanuit de kerk kregen dames zoals mijn moeder een oude, eenzame, vaak arme vrouw toegewezen, die zij een paar keer per jaar bezochten met kleren en eten. In de kersttijd ging ik met mijn moeder mee naar het huisje naast een bos, waar ‘onze’ mevrouw woonde. Ik herinner mij een houtkachel en een kunstbeen. Mijn moeder vond het een beetje griezelig, maar het bezoek werd altijd gemaakt.
Een doopsgezinde broeder schreef mij wat een kerstboodschap is: ‘Niks hoogdravends, maar warmte, liefde en hoop’. De mensen die ik noemde, Lida, Oleksii, de deftige familie in ons dorp en ook mijn moeder, dragen en droegen precies dat uit: warmte, liefde, hoop. En niks hoogdravends.
warmte, liefde, hoop
Vandaag bracht ik mijn kleindochter van tien naar dansles. In de auto praatten we over Kerstmis en wat het betekent. Een kerstboom, met de familie samenzijn, lekker eten, opperde zij. En het kind dat vrede brengt, als de mensen het niet verprutsen. Maar, vroeg ze toen: ‘Waarom denken we met kerst aan vrede en niet met Sinterklaas?’ Inderdaad, besloten we, waarom niet met Sinterklaas en in de zomer? En met Pasen?
Mag ik u dat toewensen? Warmte, liefde en hoop en niks hoogdravends? Voor de kerstdagen en vooral ook voor het nieuwe jaar!
Miekje Hoffscholte-Spoelder
Voorzitter ADS
Beeld: Gareth Harper
