Koffers pakken voor Karlsruhe
Sinds de oprichting van de Wereldraad van Kerken in Amsterdam (1948), is het doel van alle opeenvolgende bijeenkomsten (Assemblees), en tussentijdse inspanningen, gericht op het versterken van de onderlinge verbondenheid en op het vormgeven van de gezamenlijke missie om Gods liefde door te geven in de wereld. Dat is een mondvol en een behoorlijk grote aspiratie. De lidkerken zijn in de praktijk namelijk op veel punten sterk verdeeld.
Zo kan ik me van de vorige Assemblee herinneren hoe een orthodoxe patriarch een tenenkrommende toespraak hield waarin hij de kerken in het westen minuten lang kapittelde. Kern van zijn betoog was dat de kerken in het westen hun teruggang aan zichzelf te wijten hadden omdat ze te ruimhartig waren ten aanzien van homoseksualiteit. Als vertegenwoordiger van een linkse kerk zou ik stellen dat het juist dergelijke kortzichtigheid en homohaat is waardoor ‘de’ kerk alle geloofwaardigheid verspeelt, maar ik was vooral ontzet over hoeveel ruimte deze man kreeg om zijn speech af te steken. Maar goed, in een tijd van polarisatie kun je er (zeker vanuit een vredeskerk-traditie) geen genoegen mee nemen andersdenkenden te diskwalificeren. Juist de Wereldraad van Kerken zou de plek moeten zijn waar werk gedaan wordt om tot betere verstandhoudingen te komen, voorbij nationale of confessionele grenzen. Dialoog is een kunst die we in onze wereld steeds minder lijken te verstaan en de Wereldraad is een goede oefenplaats. Als het gaat om gezamenlijk vormgeven aan een missie van liefde, is er is in ieder geval nog veel werk te doen.
in een tijd van polarisatie kun je er geen genoegen mee nemen andersdenkenden te diskwalificeren
Op het moment van schrijven staat een nieuwe grote bijeenkomst van de Wereldraad op stapel: de 11e Assemblee in Karlsruhe, Duitsland. Het thema van de conferentie, ‘Christus liefde beweegt de wereld tot verzoening en eenheid’ grijpt terug op de oorspronkelijke aspiratie van de Wereldraad, om in het voetspoor van Christus gezamenlijk vorm te geven aan Gods missie van liefde. Het thema is geïnspireerd op Paulus’ tweede brief aan de Korintiërs:
14 Wat ons drijft is de liefde van Christus, omdat we ervan overtuigd zijn dat één mens voor alle mensen is gestorven, waardoor alle mensen zijn gestorven.
Al kauwende op dat vers hoor ik drie dingen bij Paulus: rusteloosheid, een accent op liefde en een oproep tot de bereidheid jezelf als ‘gestorven’ te beschouwen. Het gaat er in de christelijke gedrevenheid om niet je eigen ego voorop te zetten, maar om de liefde – dat je gedreven bent om de ander met een liefde tegemoet te treden die ook Christus dreef. Een goed vers om in het achterhoofd te houden gedurende de Assemblee, en om als grondhouding aan te houden.
dat je gedreven bent om de ander met een liefde tegemoet te treden die ook Christus dreef
In een schrijven van de Raad van Kerken in Nederland dat het thema begeleidt, staat dat de kerken deze Assemblee samenkomen rond de volgende vragen:
Hoe kunnen wij er, op onze plek en in onze omgeving, aan bijdragen dat de wereld menselijker wordt? Hoe kunnen wij, geïnspireerd door de liefde van God voor de wereld, die zichtbaar is geworden in Jezus van Nazareth, liefde doorgeven aan anderen, dichtbij en ver weg, en zo van de aarde een liefdevol huis maken? Ik ben benieuwd welke antwoorden ik tijdens de Assemblee zal horen op deze vragen.
Vanaf woensdag 31 augustus neem ik u graag mee naar de Assemblee van de Wereldraad in Karlsruhe. Via mijn blog zal ik iedere dag iets schrijven over wat er zoal gebeurt, tijdens de formele vergadersessies, in workshops en in de wandelgangen. Het blog is te vinden op wccdutchmennonite.wordpress.com en op doopgezinden.nl.
Tekst: Iris Speckmann
Beeld: Wereldraad van Kerken
