Recensie: ‘No Other Land’

Recensie: ‘No Other Land’

De filmhuismedewerker wenst ons een prettige voorstelling. Wie hier naartoe gaat weet dat dit beslist geen prettige voorstelling zal worden. Toch moet je erheen – vind ik.

De film gaat over het jarenlang systematisch plat-bulldozeren van Palestijnse dorpen in de Westbank door Israël. Daarnaast volgt de film de vriendschap tussen de Palestijn Baser Adra, die al sinds zijn jeugd dit onrecht filmt, en de Israëlische activist Yuval Abraham die hem daarbij filmt en ondersteunt. Hun beelden haalden soms de internationale nieuwszenders, maar over het algemeen is er vanuit de buitenwereld weinig belangstelling voor. De sfeer is die van een live documentaire: dit is hoe het gaat, dag na dag, huis na huis. De kijker moet zelf zijn oordeel maar vellen. Scholen, waterputten, niets wordt gespaard. 

Maar de film gaat over meer. Behalve beelden van vernieling en het schenden van basale rechten (zoals het recht op leven, onderwijs en water), zijn er ook beelden van grote schoonheid. De moeder die haar kind, de avond na de verwoesting van hun huis, met warmte en bewonderenswaardige kalmte troost: ‘Het komt goed, ik hou van je’. Het shot van de prachtige sterrenhemel. De voelbare drang tot leven.

Het enige commentaar is te horen in de conversaties tussen de twee vrienden. Yuval: ‘Je zou hopen dat er wat verandert als mensen dit allemaal zien; dat ze meer zijn dan alleen ‘geraakt’.’ De tragiek is dat je je als kijker op dat moment net zo machteloos als hijzelf. 

In oktober 2023 hield het maken van video’s op. Op de laatste beelden van Adra is te zien hoe ook zijn dorp wordt ingenomen door gewapende kolonisten, begeleid door militairen. Het maakt deel uit van Israëls wraak voor de aanval van Hamas. In de aftiteling is te lezen dat veel inwoners van de dorpen daarop zijn vertrokken. Of je daarover een oordeel wilt vellen, of je daar juist van wilt onthouden, wordt nog steeds aan de kijker overgelaten. 

Wie niet goed tegen onrecht kan wil deze film waarschijnlijk niet gaan bekijken, maar moet dat wél doen.

Tekst: Iris Speckmann
Beeld: Filmposter No Other Land