Tien jaar comforters in Nederland
Wat tien jaar geleden begon met een paar dekens die werden gemaakt, is uitgegroeid tot een landelijk netwerk van doopsgezinden, vrienden en belangstellenden die met naald en draad, en vooral met toewijding, comforters maken. Comforters zijn handgemaakte dekens die worden verstuurd naar mensen in noodsituaties: naar Syrië, Jordanië, Lesbos en Oekraïne. Sinds het eerste transport in 2015 zijn er ruim tweeduizend verstuurd vanuit Nederland.
Achter elke comforter schuilt aandacht en zorg. Door het hele land komen mensen in doopsgezinde gemeenten bij elkaar om te naaien, te knopen en te praten. Aart Hoogcarspel helpt mee bij het maken van de dekens in Zwolle, maar ook bij het uiteindelijke transport. Wat het project bijzonder maakt, is dat het niet alleen hulp biedt aan anderen, maar ook onderlinge verbinding brengt. “We praten terwijl we lapjes leggen. Over hoe het gaat met iemand. Je kijkt elkaar niet aan, maar je deelt je leven,” zegt Aart. “Ik ben een van de weinige mannen die meedoen,” vult Aart aan. ““Maar waarom ook niet? Mannen kunnen ook naaien. Vroeger waren er veel mannelijke kleermakers. Ik heb zelfs een hele comforter zelf gemaakt.”
Een deken van verbondenheid en medemenselijkheid
De dekens brengen letterlijk warmte, maar betekenen meer dan dat. Ze worden gebruikt om onder te slapen, als matras, als afscheiding in een tent, of zelfs om persoonlijke bezittingen in te vervoeren. “Ze geven warmte op twee manieren: fysiek én emotioneel,” zegt Aart Hoogcarspel. “Je weet dat er iemand aan je gedacht heeft.”
Jeannette Stenvers en Marjan Huisman coördineren het landelijke project. Ze zien hoe het initiatief de afgelopen jaren is gegroeid. “Elke deken is een gezamenlijke inspanning,” vertelt Jeannette. “Er werken tientallen mensen aan mee. We krijgen stoffen gedoneerd, vaak met een verhaal. Een oude blouse, een onafgemaakt handwerkje, alles krijgt een tweede leven.”
Ondanks de praktische uitdagingen rondom opslag en vervoer weten de comforters altijd hun bestemming te bereiken. Daarbij wordt slim gebruikgemaakt van wat Menno Post wordt genoemd: mensen die elkaar tussendoor treffen bij een evenement bijvoorbeeld, nemen er een aantal mee. Zo reizen comforters op een duurzame manier stap voor stap verder. De laatste jaren gaan ze uiteindelijk met een camper of aanhanger richting Duitsland, waar partnerorganisaties de verdere verspreiding op zich nemen.
Tien jaar comforters laat zien waar doopsgezind vredeswerk over gaat: stil, praktisch, en gedragen door velen. Zoals Aart het verwoordt: “Er moet iets gebeuren? Dan doen we dat toch gewoon”. “Ik vind het fantastisch dat mensen dit belangeloos doen “ zegt Marjan. “Dat ze gewoon gaan zitten naaien, of even iets mee willen nemen. Dat gebeurt gewoon. Dat vind ik bijzonder, dat mensen een deel van hun tijd en geld besteden aan dit project.”
tekst: Carlien Pels
fotografie: Aart Hoogcarspel en Carlien Pels
